دعاى شب هاى دهه آخر ماه مبارك رمضان

همچنين دعاى ديگرى كه آن حضرت از رسول خدا(صلى الله عليه وآله) نقل كرده است بخواند:اَللّهُمَّ اِنِّى اَسْئَلُكَ اِخْباتَ الْمُخْبِتينَ، وَاِخْلاصَ الْمُوقِنينَ، وَمُرافَقَةَخدايا از تو خواهم اطمينان و خشوع خاشعان درگاهت را و اخلاص اهل يقين و رفاقتالاَْبْرارِ، وَاسْتِحْقاقَ حَقائِقِ الاْيمانِ، وَالْغَنيمَةَ مِنْ كُلِّ بِرٍّ، وَالسَّلامَةَ مِنْبا نيكان و استحقاق پيدا كردن براى درك حقايق ايمان و نصيبى از هر خير و سلامتى ازكُلِّ اِثْم، وَوُجُوبَ رَحْمَتِـكَ وَعـَزآئِمَ مَغْفِرَتِكَ، وَالْفَوْزَ بِـالْجَـنَّةِ،هر گناه و لازم شدن مهر و رحمتت و موجبات آمرزشت و رسيدن به بهشتوَالنَّجاةَ مِـنَ النّـارِ.(27)و رهايى از دوزخ.براى شروع در تلاوت قرآن و پايان آن دعايى از امام صادق(عليه السلام) نقل شده است كه پيش از اين گذشت

تقویم ماه مبارک

دهم ماهمصادف با وفات حضرت خديجه كبرى(عليها السلام) يكى از بزرگترين زنان جهان (در سال دهم بعثت) است.(1) پانزدهم ماهروز ولادت سبط اكبر رسول خدا(صلى الله عليه وآله)، حضرت امام حسن مجتبى(عليه السلام) (در سال سوم هجرى) است.(2) هفدهم ماهسال روز پيروزى در جنگ بدر در سال دوم هجرى است.(3) نوزدهم ماهسالروز ضربت خوردن امير مؤمنان على(عليه السلام) به دست ابن ملجم اشقى الآخرين (در سال چهلم هجرى) است.(4) بيست و يكم ماهسالروز شهادت مولاى متّقيان، امير مؤمنان على بن ابى طالب(عليه السلام) (در سال چهلم هجرى) است كه جهان اسلام را در غم و اندوه عظيمى فرو برد.(5) 1. منتهى الآمال، فصل ششم، زندگانى پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله)، و بحارالانوار، جلد 19، صفحه 5 (البتّه روز آن با آنچه در بالا آمد تطبيق ندارد).2. همان مدرك، زندگانى امام حسن(عليه السلام).3. همان مدرك، وقايع سال دوم هجرى.4. همان مدرك، زندگانى حضرت اميرالمؤمنين(عليه السلام).5. همان مدرك.

فضیلت ماه مبارک

آیینی زبان و ادب فارسی تقویم تاریخ --> فضیلت ماه مبارک فضیلت این ماه در تمام سال، ماهى به عظمت ماه پربركت رمضان نيست; زيرا ماهى است كه خداوند آن را جهت اهداى بالاترين هديه خود به جهان بشريّت، يعنى «قرآن مجيد» برگزيده است.از سوى ديگر، ماهى است كه شب قدر در آن واقع شده، شبى كه مقدّرات يكسال انسانها - بر حسب شايستگى ها و لياقت هايشان - تعيين مى گردد و عبادت آن برتر از عبادت هزار ماه است!از سوى سوم، بهار عبادت و ماه تعليم و تربيت، ماه طهارت و پاكى، و ماه تقوا و خودسازى است; ماهى كه مراحل قرب الهى و سير و سلوك الى اللّه را با گام هاى سريع و استوار مى توان پيمود.در اهمّيّت اين ماه همين بس كه پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) در آستانه ماه مبارك رمضان طىّ خطبه اى چنين فرمود:«اى مردم! ماه خدا با بركت و رحمت و مغفرت به شما روى آورده; ماهى كه نزد خدا برترين ماه هاست، روزهايش برترين روزها، و شبهايش برترين شبها، و ساعاتش برترين ساعات است.ماهى است كه در آن به ميهمانى خدا دعوت شده ايد، و مورد كرامت و احترام الهى قرار گرفته ايد; نفس هاى شما در آن حكم تسبيح را دارد، خواب شما در آن عبادت، عمل شما مقبولِ (درگاه الهى) و دعاى شما در آن مستجاب است!با نيّت هاى صادق و قلب هاى پاك از خدا بخواهيد كه شما را موفّق به روزه اين ماه و تلاوت قرآن در آن كند; زيرا شقىّ و دور از سعادت كسى است كه در اين ماه (كه درياى رحمت الهى موّاج است) از رحمت و مغفرت او محروم گردد...».سپس دستورهاى مؤكّدى درباره صدقه به نيازمندان، احترام به بزرگترها، محبّت به كوچكترها، صله رحم، حفظ زبان و چشم و گوش از گناه، نوازش يتيمان و توبه از گناه، دعا كردن ـ به ويژه هنگام نمازها ـ فرمود; سپس درباره اهمّيّت افطارى دادنِ روزه داران سخن گفت، تا آن جا كه حتّى كسانى كه توانايى ندارند، مى توانند با دانه اى خرما يا جرعه اى از آب در اين كار خير شركت جويند!در پايان خطبه فرمود: «اى مردم! درهاى بهشت در اين ماه گشوده است، از خداوند بخواهيد آن را به روى شما نبندد، و درهاى دوزخ بسته است، از پروردگارتان بخواهيد آن را به روى شما نگشايد! و شياطين در اين ماه در زنجيرند، از خداوند بخواهيد آنها را بر شما مسلّط نكند!» امير مؤمنان على(عليه السلام) عرض كرد: يا رسول اللّه! برترين اعمال در اين ماه چيست؟ فرمود: پرهيز از گناهان!»(1)خوشبخت و سعادتمند كسانى هستند كه ارزش والاى اين ماه را بشناسند و از بركاتِ بى پايان آن بهره گيرند و مشكلات معنوى و مادّى خود را به بركت روزه ها و عبادات در اين ماه حل كنند.البتّه براى بهره گيرى بيشتر از بركات مادّى و معنوى و آثار و ثواب هاى ماه مبارك رمضان، نبايد تنها به روزه گرفتن اكتفا كرد، بلكه بايد از گناهان اجتناب نمود و با خودسازى و مراقبت و دورى از آلودگى ها، جان خويش را در معرض وزش نفحات رحمانى و عنايات ويژه سبحانى قرار داد.بارالها! همه ما را موفّق بدار، و قرين رحمت و عنايت كن.

آیه های حسینی

دوستانم با حسن نظری که نسبت به این بنده دارند ، دستور دادند تا امروز که ولادت سراسر سعادت قطب فروزان عالم امکان حضرت ابی عبدالله الحسین علیه السلام است، سخن بگویم. لطف آنان جسارتم را افزون ساخت و مرا برای مقامی آماده نمود که لایق آن نبودم و آن «سخن گفتن پیرامون حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام» است چرا که به هیچ قاعده ای نمی گنجد که ذره ای وصف تمام هستی نماید ، به هر حال بر آن شدم تا قبل از هر سخنی مطالبم را در نوشته ای گرد آورم تا خوشتر به کام شنوندگان در آید . گمان می کنم، مناسب است شخصیت حضرت اباعبدالله الحسین از منظرهای گوناگون مورد بررسی قرار گیرد، بنابراین نخست باید ببینیم آن بزرگوار در منظر الهی چگونه بوده و گام بعدی باید دید پیامبر گرامی اسلام(صلی الله علیه وآله و سلم) و سایر ارباب عصمت و ائمه هدی علیهم السلام، حضرتش را چگونه معرفی می نمایند. آیه های آخرین سوره فجر «یأَ ایَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ «27» ارْجِعِی إِلَى رَبِّكِ رَاضِیَةً مَّرْضِیَّةً «28» فَادْخُلِی فِی عِبَادِی«29» وَادْخُلِی جَنَّتِی «30» یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ یعنی اى روح آرام‏یافته ، خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد، پس در سلك بندگانم درآى‏، و در بهشتم وارد شو! خداوند به ابراهیم فرمود: آیا شهادت فرزند حبیبم محمد را که دشمنانش از روی ستم ذبح می‌کنند نزد تو اندوهگین‌تر است یا ذبح فرزندت اسماعیل به دست تو؟ ابراهیم گفت: ذبح او بدست دشمنانش مرا اندوهگین ساخت . فرمود: ای ابراهیم مردی شقی از امت محمد (صلی الله علیه و آله) بعد از او فرزندش حسین را ستمگرانه همچون گوسفند ذبح می‌کند و گرفتار غضب من می‌شود، و بدین سبب دل ابراهیم اندوهگین شد و چشمانش گریان. وحی آمد که ‌ای ابراهیم ناله‌ات را پذیرفتیم، آن‌چنان‌که اشکت روان باشد و آهت سرد و سوزان و ناله‌ات بلند بر قربانی شدن دلستانت اسماعیل و بر درجاتت افزودیم و مقامت را تعالی بخشیدیم بر این مصیبت بزرگ و جانکاه. امــام صـادق(علیه السلام) فرمودند : اقرؤا سورة الفجر فی فرائضكم وَنوافِلِكم، فانّها سورةُ الحسین(علیه السلام) وَارْغَبُوا فیها رحمکم الله، فَهُو ذو النفس المطمئنّة الرّاضیة المرضیةِ واصحابُه مِن آلِ‌محمّدٍ هم الرّاضُونَ عَنِ اللّه یومَ القیامةِ وهو راضٍ عَنهم (1) یعنی سوره فجر را در نمازهای واجب و مستحب خویش بخوانید ، به درستی که آن سوره سوره امام حسین علیه السلام است ، در خواندن سوره فجر از سر شوق نشاط ، کوتاهی نکنید ، خدا مهربانی خویش را شامل شما فرماید، پس حسن علیه السلام صاحب روح آرام یافته ای است که از خدای خویش خشنود بود و خدای نیز او را پسندیده بود و یاران او از خاندان محمد نیز چنین بودند. در نوشته ای از مفسّر بزرگ مرحوم آیة الله طالقانی چنین آمده است :گویا ائمّه معصومین(سلام الله علیهم اجمعین) از این جهت این سوره را سوره‌حسین(علیه السلام) نامیده‌اند كه قیام و شهادت آن حضرت در آن تاریكی طغیان، مانند طلوع نور فجر، از نو منشأ حیات و حركت گردید، خون پاك او و یارانش به زمین ریخت و نفوس مطمئنّه ‌آنها با فرمانِ «ارجعی» و با خشنودی به سوی پروردگار شتافت، تا همیشه از دلهای پاك بجوشد و آنها را با هم پیوسته دارد و الهام بخشد، تا از این الهام و جوشش، نور حق در میان تاریكیها بدرخشد و راه حیات با عزّت باز، و پایه‌های ظلم و طغیان بی‌پایه گردد و طاغیان را دچار خشم و نفرین كند.(2) ذبح عظیم در تفسیر آیه 107 سوره صافات «و َفَدَیْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ؛ یعنی ما ذبح عظیمى را فداى او (اسماعیل) كردیم» برخی از مفسران مانند ملامحسن فیض در تفسیر صافی و علامه حویزی در نور الثقلین و علامه بحرانی در البرهان و علامه مجلسی در بحار الانوار بر اساس روایتی از حضرت ثامن الحجج (علیهم السلام) گفته‌اند که منظور از ذبح عظیم حضرت سید الشهدا عالی یابد، پروردگار جلیل از او پرسید ای ابراهیم محبوبترین مخلوقاتم نزد تو کیست؟ ابراهیم گفت: محبوبتر از حبیبت محمد نیافریدی. فرمود: او نزد تو محبوبتر است یا خودت؟ ابراهیم گفت: البته او. فرمود: فرزند او محبوبتر است یا فرزند تو؟ ابراهیم گفت: البته فرزند او فرمود: آیا شهادت فرزند حبیبم محمد را که دشمنانش از روی ستم ذبح می‌کنند نزد تو اندوهگین‌تر است یا ذبح فرزندت اسماعیل به دست تو؟ ابراهیم گفت: ذبح او بدست دشمنانش مرا اندوهگین ساخت . در تفسیر آیه 107 سوره صافات «و َفَدَیْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ؛ یعنی ما ذبح عظیمى را فداى او (اسماعیل) كردیم» برخی از مفسران مانند ملامحسن فیض در تفسیر صافی و علامه حویزی در نور الثقلین و علامه بحرانی در البرهان و علامه مجلسی در بحار الانوار بر اساس روایتی از حضرت ثامن الحجج (علیهم السلام) گفته‌اند که منظور از ذبح عظیم حضرت سید الشهدا (علیه السلام) است. (اسماعیل) كردیم» برخی از مفسران مانند ملامحسن فیض در تفسیر صافی و علامه حویزی در نور الثقلین و علامه بحرانی در البرهان و علامه مجلسی در بحار الانوار بر اساس روایتی از حضرت ثامن الحجج (علیهم السلام) گفته‌اند که منظور از ذبح عظیم حضرت سید الشهدا (علیه السلام) است. فرمود: ای ابراهیم مردی شقی از امت محمد (صلی الله علیه و آله) بعد از او فرزندش حسین را ستمگرانه همچون گوسفند ذبح می‌کند و گرفتار غضب من می‌شود، و بدین سبب دل ابراهیم اندوهگین شد و چشمانش گریان. وحی آمد که ‌ای ابراهیم ناله‌ات را پذیرفتیم، آن‌چنان‌که اشکت روان باشد و آهت سرد و سوزان و ناله‌ات بلند بر قربانی شدن دلستانت اسماعیل و بر درجاتت افزودیم و مقامت را تعالی بخشیدیم بر این مصیبت بزرگ و جانکاه. آری آن فتنه‌ای که ابراهیم بدان گرفتار آمد و هزاران فرسنگ راه را برای آن آزمون درنوردید و در راه آن سنگها به شیطان رمی فرمود و خدای بزرگ به پاس آن همه بردباری و بندگی ماجرای حج را تشریع فرمود، به ذهن آدمی دور است که به قوچی بزرگ ختم یابد، این ماجرا تا پایان هستی باید دل هر انسان آزاده‌ای را اندوهگین سازد، اسماعیل باید زنده باشد تا پیشوایی موحدان عالم همواره به دست ابراهیمیان و اسماعیلیان و حسینیان باشد و حسین برای همیشه تاریخ ذبیح الله. قیام شهداء در سوره غافر آیه 51 می خوانیم «إِنَّا لَنَنصُرُ رُسُلَنَا وَالَّذِینَ آمَنُوا فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَیَوْمَ یَقُومُ الْأَشْهَادُ» یعنی ما به یقین؛ پیامبران خود و كسانى را كه ایمان آورده‏اند، در زندگى دنیا و [در آخرت‏] روزى كه گواهان به پا مى‏خیزند یارى مى‏دهیم در همین زمینه مجلسی در بحارالانوار، ج 45، ص 298 از ابوبصیر روایت می‌كند كه حضرت امام باقر(علیه السلام) این آیه را تلاوت كردند و فرمودند: حسین بن علی(علیه السلام) از آنهاست و هنوز نصرت نیافته است. سپس فرمود: قسم به خدا قاتلان حسین كشته شدند ولی هنوز انتقام خونش گرفته نشده است.